Rys historyczny:

Parafia była już w 1326 r., a w niej drewniany kościół. Ks. Antoni Janczurowicz, administrator parafii XIX w., opisujący na polecenie kurii stan świątyni w 1886 r., określa najstarszy sędziszowski kościół jako stojący „od niepamiętnych czasów”. Ten kościół spłonął i w 1663 r. zastąpiono go nowym. Sędziszów często nawiedzały pożary – kościół wciąż ulegał przebudowie. Obecny pochodzi z lat 1771-1786.

Sędziszowskie kościoły

W miejsce pierwszego drewnianego, kolejny kościół – murowany, wznieśli właściciele okolicznych dóbr – dziedziczka Sędziszowa  Urszula  z Morstinów Dembińska (większą część) i starosta Rogowski Stanisław Oraczewski, a konsekrował go bp Jan z Dębowej Góry Dembowski w 1786 r.

Murowany kościół, podupadły i ograbiany w kolejnych wojennych zawieruchach, dotrwał do XX w. Już w 1901 r. ówczesny proboszcz ks. Piotr Waśkiewicz zaobserwował silne zarysowania murów. W kwietniu 1902 r., gdy „lud wyszedł z kościoła po nieszporach, sklepienie runęło na posadzkę”. Nikomu nic się nie stało. Ks. P. Waśkiewicz z dobrowolnych ofiar odbudował kościół. Niestety, w 1904 r. spłonął dach, dzwonnica, plebania. Ks. Waśkiewicz odbudował ponownie. Z dawnego późnobarokowego kościoła zachowały się boczne ściany nawy i fasada. 25 czerwca 1914 r. kościół konsekrował bp Augustyn Łosiński.

Świątynia jest  częściowo późnobarokowa (we fragmentach, które zachowały się po pożarach, ocalałych z kościoła wzniesionego w latach 1771-1786 z fundacji Stanisława Oraczewskiego i Urszuli Dembińskiej), a po części z początków XX wieku.

Wnętrze

Ołtarze – główny i dwa boczne są rokokowe. W ołtarzu głównym – słynący łaskami obraz Matki Bożej w typie Santa Maria Maggiore. Główny ołtarz w kształcie sarkofagu, ozdobiony jest kolumnami i pilastrami, między kolumnami – figury apostołów Piotra i Pawła, patronów. Statuetki apostołów także zdobią front. Dość okazałe epitafia marmurowe (XVIII – XIX w.) upamiętniają kolatorów: Dembińskich, Oraczewskich, Chwalibogów. Liczne, dobrze zachowane malowidła ścienne wyobrażają sceny z życia Chrystusa i Jego Matki, postaci świętych, wydarzenia biblijne. W 1912 r. zakończyło się wielkie malowanie kościoła (wykonali je Cz. Ochmański, A. Hiroń, A. Giebułtowski). Dwa ołtarze boczne: Chrystusa na krzyżu i św. Anny, w jednym z nich – pamiątki z Korpusu 10 Pułku Huzarów. W jednej z kaplic – fresk z życia św. Wincentego, patrona narzeczonych.

Odpusty: św. Piotra i Pawła – 29 czerwca;
Matki Bożej Różańcowej – I niedziela października

Czy wiesz, że…

Drewniany kościół wybudowany w 1663 r. wzniesiono za pieniądze przysądzone przez komisję wojskową w Radomiu „po spaleniu go przez wojska litewskie” (prawdopodobnie podczas potopu szwedzkiego).

Na  starym cmentarzu grzebalnym zachowała się ciekawa kolumna, zwieńczona sylwetką skrępowanego więzami Jezusa. Na kolumnie wśród układu liter jest herb Wieża i data AD 1650.

Ks. Jan Wiśniewski w swojej historycznej monografii podaje, że w dawnym kościele była specjalna kaplica, w której czczony był obraz Matki Bożej w ołtarzu, a przy kaplicy była prebenda MB Różańcowej.

Powołując się na „Morze Łaski Boskiej” Piotra Jacka Pruszcza, (który mógł być prawdopodobnym świadkiem sprowadzenia obrazu do Sędziszowa) wyjaśnia, iż obraz pochodzi z Rzymu, a poświęcił go sam papież Urban VIII. Z Rzymu przywiózł go o. Wojciech prowincjał karmelitów bosych jako dar dla ks. Baltazara Strumieńskiego, proboszcza Sędziszowa w latach 1625-1644. Obraz znajdował się w bocznej kaplicy Borków (jeden z Borków był tutaj proboszczem w XVI wieku). Gdy obraz zasłynął łaskami, został przeniesiony do głównego ołtarza.  Nazwa „cudowny” pojawia się kilkakrotnie, m.in. tak go  nazywa w 1750 r. ks. Marcin Jasiński prebendarz różańcowy.

Wielkim czcicielem obrazu był ks. Marian Łuczyk (proboszcz w Sędziszowie w latach 1952-1955), pierwszy dyrektor reaktywowanej po wojnie w diecezji Caritas. W 2009 r. wmurowano mu w kościele tablicę pamiątkową.